Tenter de mettre , fin

Με είχε ρωτήσει κάποτε η ψυχαναλύτρια μου για αυτό που τότε συζητούσαμε " θα το κάνεις ;" Της απάντησα " Θα προσπαθήσω " . Μου απάντησε " Μμμμ . Μάλιστα . Σήκω όρθιος ." Σηκώθηκα . "Ας υποθέσουμε πως αυτο ειναι το "Κάνω" . Τώρα κάτσε πάλι στην καρέκλα " . Κάθισα . " Ας υποθέσουμε πως αυτο ειναι το "Δεν κάνω " . Τώρα σήκω αλλα σταματα , οπως εισαι με τα ποδια λυγισμένα , οταν νοιώσεις πως ο ποπός σου μολις εχει σταματήσει να αγγίζει την καρεκλα . Πως νοιωθεις σε αυτη την ενδιαμεση θεση μεταξύ του καθιστός και ορθιος ; " "πολύ αβολα " της απανταω " ειναι πολυ κουραστικη σταση " . Μου χαμογελάει και μου λέει " Το ίδο ακριβώς συμβαίνει όταν επιλέγουμε να προσπαθούμε , και όχι να κάνουμε πράγματα . Πάντα η μετάβαση του "προσπαθώ" είναι πιο κουραστική απο την θέση του "Κάνω " . Πάψε να προσπαθείς . Ή κάνε ή μην κάνεις . "

     Πιστέψτε με . Δεν ειναι εύκολο καθόλου να πάψω να προσπαθώ . Και αυτο ,γιατι η προσπάθεια , εμπεριέχει μεσα της και την πιθανότητα της " δικαιολογημένης " αποτυχίας . Αρα , βόλεμα . Προσπαθω , σημαίνει πως δείχνω πως κάνω αλλα ουσιαστικά αναβάλλω. Αυτό όμως , για την κοινωνια μας , μαζι με την αλλη μεγάλη δικαιολογία της Τελειομανίας (αλλα αυτο ειναι πολυ πιο υπολος εσωτερικος φόβος και θελει μεγαλύτερη αναλυση . Αλλη φορα), ειναι μια στάση ζωής που ευλογειται απο τους μεντορες της τηλεορασης και διδασκεται απο τους Διδασκάλους στα παιδια απο πολυ μικρα . 

      Οπως και να έχει , βρισκομαι σε πόλεμο , και δεν εχω την πολυτέλεια ουτε για προσπάθειες ούτε για τελειομανείς στασεις απεναντι στην πείνα μου .

 Πρέπει οι σκέψη μου να μήν εστιαζει στο τι πρέπει να φαω και τι δεν πρέπει να φαω . Η σκέψη μου πρέπει να εστιαζει σε άλλα πράγματα που με ευχαριστουν και μου δίνουν την αίσθηση πως δημιούργω . Ετσι , μετα την δουλεια , θα κάνω τα βαρη και τον διαδρομο μου , και αφου μετα κανω το μπανακι μου και χαλαρωσω , θα κανω Ται Τσι για να ξεμπλοκάρω την ροη της ενεργειας του σωματος μου . Με το που τελειώνω , περνω ενα βιβλιο , το σημειωματάριο μου και μια φωτ. μηχανη (μήπως τύχει κανενα θέμα ) και παω για περπατημα και καφεδακι για ενα δυωρο . Το βράδυ που γυριζω , ασχολουμαι με την μουσικη .Παίζω κιθαρα ,σαξοφωνο, τζουρα, ουτι , τζαζ μπλουζ, ροκ ,

ρεμπερικο , οτι εχω διαθεση εκεινη την ώρα . Μετα , λιγη εξάσκηση στην φωνητικά πολύ δυσκολη βυζαντινή μουσική , και ... νανι . Οταν το κάνω αυτο , εστιαζω στην ομορφιά της δραστηριότητας που κάνω , και όχι στις ελλείψεις μου . Αυτη άλλωστε , εμαθα πως ειναι και η διαφορά της Μοναξιας απο την Μοναχικότητα . Εδω και 1,5 χρόνο εχω επιλέξει να μην ειμαι με ανθρωπους που δεν με γεμιζουν . Η ζωή μου ειχε γεμίσει απο φίλους γιαλαντζί , γιαλαντζί σχέσεις και γλείφτες συνεργατόφιλους στην επιχείρηση μου . Και ολα αυτα τα ανεχόμουν γιατι φοβόμουν την μοναξιά . Την Ελλειψη , της τρυφερότητας , του σέξ , του ερωτα , των εξοδων με φιλαρακια κλπ. Οταν ομως συνειδητοποίησα ποση ενεργεια σπαταλάω για να τους κρατησω ολους αυτους κοντα στην ζωή μου , ποσο χρονο και σκέψη δαπανω σε τηλεφωνηματα ,μικροπαρεξηγησεις και ολα αυτα τα μικρα που στο τελος γιγαντώνονται και σε καταπίνουν ολόκληρο , αποπροσανατολίζονταν την φυση σου, την ψυχη σου απο αυτο που πραγματικα λαχταραει , τοτε εβαλα ενα τελος σε ολα αυτα . Σταματησα να προσπαθω να τους κρατω κοντα μου όλους , για να δω τι θα γινει . Οπως το περιμενα . Χάθηκαν αλλοι πολυ νωρις , αλλοι λίγο αργοτερα . Ολοι οι ορκοι αγάπης ή φιλιας ξεχάστηκαν . Κυριως οσοι εκαναν οικογενειες , εξαυλωθηκαν απο κοντα μου ζωντανοι . Βοήθεια μας . 

     Και ετσι καταλαβα πως δεν εχει νοημα να κρατας , κατι που δεν ειναι για να μεινει . Και ότι πραγματικα ειναι να μεινει , δεν χρειαζεται να το κρατας . Ομως αυτο ελοχευει εναν μεγάλι κινδυνο . Την Μοναξια , δηλαδη την Ελλειψη . Ποσο με ταλεπώρησε δεν λέγεται . Ενα σορο παρασκευοσαβατοβραδα , μόνος με την γατα μου στο σπίτι μου με σκέψεις γεματες πίκρα για την ζωή , εστιασμένες πανω σε αυτα που δεν ειχα . Τους ανθρώπους που ηθελα , τα πραγματα που ηθελα να κανω και δεν μπορουσα μονος μου πχ ταξιδια στο εξωτερικο , δραστηριότητες , χορό κλπ Ο Πόνος της Έλλειψης είναι αβάσταχτος πολλές φορές . Ενα σιωπηλό σπίτι , κάποιες στιγμές δεν αντέχεται . Ομως το παλεψα . Μεχρι που καποια στιγμη κουρασμένος απο τον πόνο της θλίψης , σταμάτησα να σκέφτομαι αυτα που μου λείπουν και αρχισα να εστιαζω σε αυτα που εχω και μπορω να δημιουργησω με αυτα . Μουσικη ,γλυπτικη, ποιηση ,φωτογραφια . Ειναι τοσο ωραιο να βλέπεις τους κόπους σου να περνουν σχήμα σε ενα γλυπτο σε ενα ποιημα σε ενα μουσικο κομματι . Και επίσης όμορφο ειναι να exeiw όλο τον χρόνο που θες για να μαθαινεις μεσα απο διαλεξεις , ή να πηγαίνεις μονος στο θεατρο κάθε εβδομαδα, ή σε ιδιαιτερα δρώμενα τεχνης κλπ  Και όσο καθομουν και σκεφτομουν πως ολον αυτον τον χρονο που αφιερονω σημερα στην δημιουργεια , μεχρι και πριν απο 1,5 χρονια τον αφιερωνα στα τηλεφωνα , σε ανουσιες βολτες με ανθρωπους που δεν εχεις τιποτε κοινο να μοιραστεις περα απο το σωμα και την αναγκη του για ερωτα και χαδια , τόσο περισσοτερο ηρεμουσα ( και ακομα ηρεμώ , ας μην γελιόμαστε. Αυτες ειναι πολύ δυσκολες μεταβάσεις). Τοσο περισσότερο , η Μοναξια μου η βασισμένη στην Έλλειψη , γινόταν Μοναχικότητα και βασιζόταν στην Δημιουργεια . Ειναι ψεμα αν πω πως ακομα δεν νοιωθω την ελλειψη για μια συντροφο , ή την παρέα κάποιων φίλων . Ομως , οσο βλέπω στα μάτια των παλιων μου φίλων , και γυναικων που καποτε ηταν οι ερωτες της ζωής μου , οταν καμμια φορα συναντιομαστε , το ποσο μόνοι είναι μεσα στην οικογένεια ή στην σχεση του , το πόσο αδεια φέυγει η ζωή τους στην καθε τους ημερα , στο πόσο μήχανες παραγωγης χρηματος και κάλυψης ... αναγκών των παιδιων ,εχουν γίνει , χωρις συναισθημα σε αυτο που κανουν , ουτε καν υποψια χαμόγελου να υπαρχει σε ολο αυτο , τότε χαίρομαι που διαλεξα αυτον τον δυσκολο δρόμο . Η' θα βρω αυτο που συνειδητα θέλω ή τιποτα . 

      Αυτη λοιπόν ,η μοναχικότητα , εχει αρχισει και με βοηθαει και στην διατροφή . Σταμάτησα να εστιάζω σε αυτα που θα ήθελα (λιγοτερα κιλα ) ή σε αυτα που μου λείπουν (γεύσεις , ποσότητες φαγητων ) . Σταματησα να με φοβίζει η μακροχρονια ελλειψη τους και να προσπαθω συνεχως να βρω τροπους να το ανεραισω αυτο . Αν θελω να χασω κιλα , πρέπει να τρωω 30% λιγοτερο απο οτι συνηθως . Οσο εστιάζω στις διατροφες , εστιαζω στην ελλειψη , και ο εγκεφαλος μου βρισκει τροπους να μου καλύψει αυτην την ... ελλειψη . Οχι . Προσπαθω να μην σκεφτομαι ΤΙΠΟΤΑ που να εχει να κανει με φαγητο , απο διαιτες εως ντελίβερι . Εχει αρχισει να αποδίδει . Για να δουμε.  ;)